Release: Black Crowes – Happiness Bastards

Chris en Rich Robinson zijn weer bij elkaar voor hun eerste album in 15 jaar, en herinneren iedereen eraan dat ze nog steeds rocken.

In de jaren negentig werden de Black Crowes uit Atlanta onverwacht razendsnel groot met hun soulvolle, opzwepende klassieke rock in een tijdperk waarin alt-rock en grunge hoogtij vierden. Nog indrukwekkender is dat de twee jongens die het hart van de band vormden – zanger Chris Robinson en zijn gitaarspelende broer Rich – erin slaagden multi-platinum te verdienen terwijl ze elkaar absoluut haatten, als een Amerikaanse versie van Oasis. Maar uiteindelijk dwong de spanning tussen Chris en Rich de Crowes om toch uit elkaar te gaan.

De band bracht hun laatste studioalbum uit in 2009, en de gebroeders Robinson hadden tien jaar nodig om af te koelen voordat ze in 2019 weer bij elkaar kwamen. In 2022 brachten ze 1972 uit, een EP met covers van David Bowie, de Rolling Stones, the Temptations, T. Rex, Little Feat en Rod Stewart, waarin ze al deze sterren eer aan deden. Maar wat verrassend is aan Happiness Bastards, hun eerste studioalbum samen sinds de hereniging, is hoe leuk, energiek en onmiskenbaar niet gezapig het klinkt, ook al zijn de referenties die ze maken hun muziek allemaal ongeveer een halve eeuw oud.

Met zijn slidegitaar, boogiepiano en stampende beat klinkt albumopener ‘Bedside Manners’ als de Faces op een wilde avond in Memphis. Nummers als ‘Rats and Clowns’ en ‘Wanting and Waiting’ zijn glamrock vermengd met een gruizig maar toch vertrouwd geluid. “Dirty Cold Sun” is een funky gitaargevecht waarbij Chris het brutale geluid van Mick Jagger uit het “Live With Me”-tijdperk herleeft. “Bleed It Dry” is Dylan-opwekkende country-blues met een grom. ‘Flesh Wound’ klinkt als Rod Stewart uit het midden van de jaren zeventig als hij een geheime plaat had gemaakt, samen met Cheap Trick. Breakout-countryster Lainey Wilson zingt back-up op ‘Wilted Rose’, een gospel-getinte akoestische ballad van Led Zeppelin-achtige grootsheid.

Het laatste Black Crowes-album, Before the Frost…Until the Freeze uit 2009, werd opgenomen in de schuur van Levon Helm in Woodstock, New York, en had een uitgesproken rustiek, historisch geluid. Deze keer werken ze samen met producer Jay Joyce (Cage the Elephant, Eric Church), die de gave heeft om muziek met klassieke invloeden een directheid uit het digitale tijdperk te geven. ‘Cross Your Fingers’, een nummer dat invloeden van de Allman Brothers en Zeppelin vermengt, heeft zelfs een korte break met een lichte beat en een rap-achtig vocaal uitstapje. Maar of Happiness Bastards nu werkt omdat de Robinsons elkaar weer hebben gevonden, of dat ze alleen maar doen alsof, het gaat erom dat ze nu rocken. Als vanouds.